Neem vorige week zaterdag, mijn eerste dag in Charleston.
Huisgenoot Alex wilde een visje bakken. Een lekker stukje zalm. Terwijl ik mijn
kamer aan het indelen en inrichten was, rook ik ineens iets aanbranden. Ik liep
naar de keuken die inmiddels blauw stond van de rook. Alex stond rustig voor
het gasstel, terwijl de vis al een mooi zwart kleurtje had gekregen. “Heb je
wel olie of zoiets gebruikt?” vroeg ik. Dat had-ie dus mooi niet. “Ik hoop niet
het brandalarm afgaat!” grapte hij nog, voordat ik grinnikend terug naar m’n
kamer liep, die ondertussen lekker naar aangebrande vis stonk.
De volgende avond bakte Alex het tweede visje uit de verpakking.
In de tussentijd had hij geen boter of olie gekocht, dus de vis werd wederom in
een droge pan gebakken. En weer begon het flink te roken. Nog meer zelfs dan de
vorige avond, doordat er nog aangebrande resten in de pan vastgekoekt zaten.
Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, maar een Amerikaan
schijnbaar wel.
Ik zat op m’n kamer toen ik plotseling een alles
doordringend geloei hoorde. De rookmelder had z’n werk gedaan en het brandalarm
was afgegaan. Het geluid was vele malen harder dan ik gewend ben, en iedereen
liep dan ook met hun vingers in de oren het gebouw uit. Alle studenten uit ons
appartementencomplex stonden op straat. Drie politieauto’s en minstens zoveel
brandweerwagens stonden binnen vijf minuten voor onze neus. Met de veiligheid
zit het wel snor op de campus, met de kookkunsten van de gemiddelde Amerikaanse
student niet bepaald.
De meeste studenten op de College of Charleston hebben
een mealplan. Met zo’n plan kunnen ze
voor een vast bedrag een semester lang eten op de campus. Voor eerstejaars is
zo’n plan zelfs verplicht. Logisch, want die zullen nog minder goed kunnen
koken dan Alex, die al derdejaars is. De meeste Amerikaanse studenten hebben
niet of nauwelijks geleerd hoe ze moeten koken, en dus nemen ze op de campus
voor het gemak een mealplan. En als
ze dan een keer iets opbakken, gaat het vaak mis. Het gebouw waarin ik m’n
kamer heb, had vorig jaar de twijfelachtige eer van de meeste brandmeldingen
van alle universiteitsgebouwen. Zevenentwintig in totaal. Zevenentwintig. En
allemaal vals natuurlijk.
Dinsdag was er voor de bewoners van ons gebouw een firemeeting. Een brandweercommandant
kwam ons vertellen wat je allemaal wel en niet kunt doen in de keuken. Loop
niet bij de pan weg als je aan het koken bent. Zet de afzuigkap aan. Als je kant-en-klare
Mac and Cheese in de magnetron
opwarmt, vergeet er dan niet water bij te doen. Enzovoort. De volgende avond
was er een firedrill. Zoals altijd
aan het begin van een nieuw collegejaar, is er in elk gebouw op de campus een
brandoefening. Voor ons lijken al die meetings
en drills nogal overdreven, voor
sommige onzelfstandige Amerikaanse studenten blijken ze hard nodig te zijn.
hallo Coen,
BeantwoordenVerwijderenwat fijn dat jij het naar je zin hebt, wij vinden je blogs leuk om te lezen. Kleine opmerking 'een ezel stoot zich geen twee keer aan de zelfde steen' (maar hoe zat dat nou met jouw sleutel?:P)
We are excited to read your next story!!!
xo
Heel veel groetjes en kusjes
Yvonne en Judith
Hee Judith en Yvonne!
VerwijderenHaha, okee jullie hebben gelijk, ik was ook wel even dom bezig. Zal wel komen door de invloed van al die Amerikanen hier :P
Groetjes terug!