Het avontuur is voorbij. Na vier en een halve maand
studeren en het Amerikaanse studentenleven ontdekken zit ik nu in
Borne aan de vertrouwde eettafel dit stukje te tikken. Ik zie Nelson liggen in
z’n mand. Renze zit op de bank links van me tv te kijken. Papa zit achter me in
de serre te knikkebollen met een boek op z’n schoot. Mama zit voor me aan het
bureau zich te ergeren aan de trage PC. Mark is op slechts twintig minuten
fietsen van me vandaan... Ik ben weer thuis!
Even terugspoelen. Anderhalf week geleden landden Mark en
ik op Schiphol. Vier dagen daarvoor waren we in Washington. Vijf dagen eerder stapte ik in het vliegtuig op Charleston International Airport. Nog vijf dagen eerder,
donderdag 13 december, schreef ik m’n vorige blogpost. M’n tentamens waren
inmiddels voorbij. Ik was koffers aan het inpakken, formaliteiten aan het
afronden en afscheid aan het nemen.
Ik schreef dat ik vrijwel alleen hoge cijfers haalde. Toch
verbaasden m’n eindcijfers me nogal: drie A’s en een A-. Het laat zien dat de
politieke wetenschappen me wel liggen. Ook bevestigt het wederom de verschillen
– lees m’n vorige stukje - tussen de Nederlandse en Amerikaanse beoordelingssystemen.
Afscheid en voorpret
Op de avond van de 13e gingen Lisa en ik met
Marge en haar moeder nog naar het Holiday Festival of Lights. Naast een weg die
liep rond een recreatieplas waren allerlei “kunst”werken van kerstverlichting
gemaakt. Über-Amerikaans natuurlijk
en nogal bizar in combinatie met alle palmbomen en de lauwe temperatuur.
De dagen erna voelden nogal onwerkelijk. Lisa was al in
Duitsland en mijn appartementgenoten waren al dagen geleden vertrokken om met kerst bij hun families te zijn. Toen het brandalarm in ons complex op de
14e voor de laatste keer afging stond ik met nog slechts een
handjevol studenten toe te kijken hoe de brandweerwagens op het valse alarm
afkwamen. Ik maakte die dag nog een wandeling om downtown Charleston nog wat
beter in m’n herinnering te prenten. Het was nog altijd erg mooi weer.
Hoe onwerkelijk het afscheid nemen ook was en hoe eenzaam
m’n kamer ook voelde, de New York voorpret begon steeds meer te overheersen. In
verscheidene Skype sessies planden Mark en ik van alles dat we wilden doen in
New York en Washington. De dagen vlogen voorbij. Voor ik het wist was het de 18e
en zat ik bij Marge in de auto die me naar het vliegveld bracht. Afscheid nemen
van Marge was moeilijker dan ik dacht. Opeens was ik helemaal alleen op het
vliegveld. Ik voelde me vreemd. Ik ging Charleston achter me laten. Einde van een
fantastische periode. Maar die avond zou ik New York weer zien. En Mark.
New York
De dag stond in het teken van wachten. Wachten op m’n
vlucht vanaf Charleston. Wachten op m’n vlucht vanuit Philadelphia met
anderhalf uur vertraging, terwijl de vlucht Philadelphia-New York nog geen twintig
minuten duurt… Rond 19:00 uur landde ik eindelijk op LaGuardia. Ik kon New York
haast ruiken! Vanaf het vliegveld stapte ik in de overvolle bus richting
Manhattan, daarna nog een stuk met de metro.
Ik stapte uit bij Columbus Circle
en gelijk maakten al m’n moeheid en irritatie door het wachten plaats voor het
soort opwinding dat ik tot nu toe alleen in New York gevoeld heb. De hoge
gebouwen, de gele taxi’s, de rook uit de riolen en van de grilplaten van de
straatverkopers, de mensenmassa’s, het stadslawaai. Heerlijk. Nog een stukje
lopen richting het hostel en toen… zo’n drie uur wachten op Mark die zelf op
JFK urenlang voor de douane stond te wachten.
Over het weerzien zal ik slechts zeggen dat het ’t wachten
waard was (understatement van de eeuw) en dat het voelde alsof de afgelopen vier maanden
helemaal niet gebeurd waren, ook al had ik Mark af en toe verschrikkelijk gemist.
Ik zal proberen de dagen in New York samen te vatten. We zijn
net als vorig jaar alle toeristische hoogtepunten langsgegaan. Times Square was
nog net zo overweldigend, Central Park net zo rustgevend en het nieuwe One World
Trade Center was weer een stukje hoger. De kwaliteit en smaak van het eten bleek
wederom zeer onvoorspelbaar (maar dat is ook wel weer de charme van Groupon…)
net zoals de manieren van New Yorkers (wat dat betreft lijken New Yorkers veel
meer op Nederlanders dan op de zeer beleefde Carolinians).
We hebben ook nog de bus naar de dichtstbijzijnde Walmart
genomen. Na vier maanden in de VS ken ik deze enorme supermarkt wel, maar Mark
was er nog altijd door gefascineerd en kon niet zonder een bezoekje. Verder
hebben we nog wat nieuwe dingen bezocht zoals de Top of the Rock, Roosevelt
Island en Dyker Heights, een wijk die bekendstaat om de absurde hoeveelheid
kerstversiering. We liepen door deze wijk op kerstavond, en het begon ook nog
eens te sneeuwen. Een ultiem kerstgevoel werd ons deel.
Verder vulden we onze tijd met winkelen en simpelweg
struinen door de leuke en afwisselende wijken van de stad. Of de metro nemen en
bij een willekeurig station uitstappen en even een kijkje nemen in het
straatleven van een iets mindere kant van de New Yorkse samenleving. Maar niet
te lang, het is immers vakantie…
Washington
De 23e hebben we de Megabus naar Washington
gepakt. ’s Ochtends vroeg uit bed en dan vier en een half uur in halfwakkere
staat richting DC rijden en dan ’s avonds laat slapend terug. Washington was eigenlijk
precies zoals gehoopt. Enorm veel overheidsgebouwen, musea en monumenten. En
nergens hoef je entree te betalen. Heerlijk. Er was veel te veel doen voor maar
één dag, dus hier komen we
zeker nog een keer terug.
National Zoo
Capitool
Air and Space Museum en het Washingtonmonument
Lincolnmonument en het Witte Huis
RTL
Dan nog iets wat we de tweede dag in New York hebben gedaan. Ik wist dat Michiel van de VerkiezingenVS.com hoofdredactie stage liep
bij de redactie van RTL in New York. Ik was zo brutaal om hem te vragen of wij
Erik Mouthaan eens mochten ontmoeten. Dat was geen probleem volgens Michiel, en
hij bood ons ook een rondleiding aan over de redactie. Uiteindelijk kregen we
een rondleiding, mocht ik Erik Mouthaan interviewen en mochten we op het dak
van het CBS gebouw staan bij de opname van een item voor het RTL Nieuws. Erg
gaaf om mee te maken. Het maakte me nog wat extra jaloers op Michiel’s stage.
Met Erik Mouthaan op de redactie - schotels op het CBS gebouw
Vlak voor de opname
Terug
Tweede kerstdag was m’n allerlaatste dag in de VS. Die
dag raakten we nog doorweekt door een wel erg zware sneeuwstorm tijdens onze
laatste wandeling op Manhattan. ’s Avonds ging onze vlucht vanaf JFK slechts
anderhalf uur later dan aanvankelijk gepland. Honderden vluchten na ons werden geannuleerd
door het slechte weer.
De vlucht gaf me opnieuw een dubbelgevoel. Het was het einde van
een avontuur, maar straks zou ik wel weer herenigd worden met familie en het
vertrouwde Nederland… Na een overstap in Dublin en een korte vlucht naar
Amsterdam was er het lang verwachte Hello Goodbye momentje op Schiphol.
Eigenlijk went het Bornse leven snel. Veel familie en
vrienden heb ik alweer gezien en de oliebollen smaakten prima. Het voelt een
beetje alsof het afgelopen semester een droom is geweest en ik weer verder ga
waar ik gestopt was. Charleston moet nog iets meer een plek opeisen in m’n herinneringen.
Komende tijd
De komende tijd zal weer veel nieuws brengen. In februari
beginnen de colleges in Groningen weer en dus ben ik druk aan het zoeken naar
een nieuwe kamer in Groningen en ook naar een nieuwe bijbaan. Verder moet ik de
komende maanden een master kiezen (en misschien een stage – maar daar zal ik
geen voorbarige uitspraken over doen) aangezien ik voor de zomervakantie m’n
bachelor hoop te hebben behaald. Zelfs het futiele feit dat ik een nieuw mobiel abonnement
uit moet zoeken helpt mee aan dit ‘nieuwe’ gevoel.
Hiermee komt er ook een einde aan dit blog. Iedereen die
m’n blog volgde tijdens m’n meest fantastische en leerzame semester tot nu toe;
bedankt! Voor lezers die meer foto’s willen zien: Facebook!
Groeten vanuit good ol’ Borne,
Coen