donderdag 30 augustus 2012

Flood!

Het is de droogste zomer in de VS sinds jaren. Oogsten mislukken, bejaarden raken oververhit en ijsjes zijn niet aan te slepen. In South Carolina ligt dat iets anders. Deze augustus is hier één van de natste zomermaanden ooit. Net de maand dat ik naar Charleston kom om er te studeren. Voor Nederlandse begrippen was het de afgelopen weken overigens nog best goed weer. Er zijn veel regenbuien, maar na regen komt in Charleston steevast zonneschijn, wat we zaterdag op 't strand goed konden gebruiken:

Palmboom!!!
Dinsdag, echter, was het één van de regenachtige dagen. De tropische storm Isaac zorgde ook hier voor fikse regenbuien. En als het hier dan een keer stormt, overstroomd de boel ook gelijk. De foto's (niet door mij genomen overigens, ik zat veilig en droog in m'n kamer op de vierde verdieping) spreken voor zich:





zondag 26 augustus 2012

Mac and Cheese

Amerikaanse studenten zijn dom en onzelfstandig. Niet allemaal natuurlijk, maar soms hou ik nou eenmaal van generaliseren.

Neem vorige week zaterdag, mijn eerste dag in Charleston. Huisgenoot Alex wilde een visje bakken. Een lekker stukje zalm. Terwijl ik mijn kamer aan het indelen en inrichten was, rook ik ineens iets aanbranden. Ik liep naar de keuken die inmiddels blauw stond van de rook. Alex stond rustig voor het gasstel, terwijl de vis al een mooi zwart kleurtje had gekregen. “Heb je wel olie of zoiets gebruikt?” vroeg ik. Dat had-ie dus mooi niet. “Ik hoop niet het brandalarm afgaat!” grapte hij nog, voordat ik grinnikend terug naar m’n kamer liep, die ondertussen lekker naar aangebrande vis stonk.  

De volgende avond bakte Alex het tweede visje uit de verpakking. In de tussentijd had hij geen boter of olie gekocht, dus de vis werd wederom in een droge pan gebakken. En weer begon het flink te roken. Nog meer zelfs dan de vorige avond, doordat er nog aangebrande resten in de pan vastgekoekt zaten. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, maar een Amerikaan schijnbaar wel.

Ik zat op m’n kamer toen ik plotseling een alles doordringend geloei hoorde. De rookmelder had z’n werk gedaan en het brandalarm was afgegaan. Het geluid was vele malen harder dan ik gewend ben, en iedereen liep dan ook met hun vingers in de oren het gebouw uit. Alle studenten uit ons appartementencomplex stonden op straat. Drie politieauto’s en minstens zoveel brandweerwagens stonden binnen vijf minuten voor onze neus. Met de veiligheid zit het wel snor op de campus, met de kookkunsten van de gemiddelde Amerikaanse student niet bepaald.

De meeste studenten op de College of Charleston hebben een mealplan. Met zo’n plan kunnen ze voor een vast bedrag een semester lang eten op de campus. Voor eerstejaars is zo’n plan zelfs verplicht. Logisch, want die zullen nog minder goed kunnen koken dan Alex, die al derdejaars is. De meeste Amerikaanse studenten hebben niet of nauwelijks geleerd hoe ze moeten koken, en dus nemen ze op de campus voor het gemak een mealplan. En als ze dan een keer iets opbakken, gaat het vaak mis. Het gebouw waarin ik m’n kamer heb, had vorig jaar de twijfelachtige eer van de meeste brandmeldingen van alle universiteitsgebouwen. Zevenentwintig in totaal. Zevenentwintig. En allemaal vals natuurlijk.

Dinsdag was er voor de bewoners van ons gebouw een firemeeting. Een brandweercommandant kwam ons vertellen wat je allemaal wel en niet kunt doen in de keuken. Loop niet bij de pan weg als je aan het koken bent. Zet de afzuigkap aan. Als je kant-en-klare Mac and Cheese in de magnetron opwarmt, vergeet er dan niet water bij te doen. Enzovoort. De volgende avond was er een firedrill. Zoals altijd aan het begin van een nieuw collegejaar, is er in elk gebouw op de campus een brandoefening. Voor ons lijken al die meetings en drills nogal overdreven, voor sommige onzelfstandige Amerikaanse studenten blijken ze hard nodig te zijn.

     

woensdag 22 augustus 2012

Wennen aan Charleston

Hey y'all! Zoals beloofd een beschrijving van m'n eerste dagen in Charleston:

Zaterdagavond landden Lisa en ik in Charleston. We werden opgepikt door Sarah van de Internationals Office. Zij regelde dat we de volgende dag onze zoek geraakte koffers terug zouden krijgen. Ook reed ze ons naar de campus, waarbij ze ons ondertussen een beetje rondleidde, en ze zorgde ervoor dat we gelijk een sleutel voor onze kamers kregen.
Toen we het vliegveld uitliepen was het alsof we tegen een muur van hitte aanliepen: het was verstikkend benauwd. Dat is het hier tot half oktober bijna elke dag, dus daar moesten we volgens Sarah maar aan wennen. Dat is inmiddels goed gelukt, mede doordat alle gebouwen meer dan voldoende ge-airconditioned zijn.
Sarah bracht ons naar onze appartementen aan George Street, redelijk luxe appartementen die je deelt met twee of drie anderen. Mijn huisgenoten zijn heel aardig en behulpzaam, ze namen bijvoorbeeld de moeite om mee te lopen naar Public Safety, waar ik een leensleutel op moest halen. Ik had de deur namelijk in het slot gegooid, met de sleutel nog binnen. Ennnnnnn dat gebeurde diezelfde avond nog een keer. Ieder begin is moeilijk zullen we maar zeggen.


De volgende dag gingen Lisa en ik naar Walmart, met een vriend van Lisa MET auto. Bij de Walmart kun je zo'n beetje alles kopen, in gigantische hoeveelheden. Het is bovendien een stuk goedkoper dan de supermarkten die downtown zitten. Verder heb ik zondag vooral veel uitgepakt en kennis gemaakt met m'n huisgenoten. Het was een rare dag: aan de ene kant was al het nieuwe fantastisch, aan de andere kant besefte ik me ook goed dat ik pas in december weer thuis zal zijn.
's Avonds was er Georgestock: een introductiefeestje met onbeperkt, gratis, ongezond, Amerikaanse snacks. En dat was het eigenlijk wel. De sportteams werden ook nog gepresenteerd, en er was muziek, maar eigenlijk ging het alleen om het FREE food. Rare feestjes geven die Amerikanen.



Maandag was het introductiedag voor internationale studenten. We werden rondgeleid over de kleine, maar erg mooie campus. De campus bestaat uit een aantal erg oude gebouwen die goed worden onderhouden, en een aantal nieuwere gebouwen die in ongeveer dezelfde stijl zijn gebouwd. De stad en de omgeving (palmbomen!!!) zijn prachtig en dat geeft toch wel een goed gevoel.
Na de rondleiding kregen we erg veel informatie voor de kiezen. Ook kregen we een gratis lunch in een restaurant op de campus. Ik had vooral hamburgers en taco's verwacht, maar dat viel best mee. In de meeste eetgelegenheden op de campus valt er meer dan genoeg te kiezen, ook veel gezonds .
Aan het eind van de introductiedag was er nog een ice cream social, laten we zeggen een borrel met ijs in plaats van drank. Veel gratis eten dus de eerste dagen; lekker Amerikaans.
Maandagavond heb ik een goedkoop mobieltje gekocht met Amerikaans nummer, zodat ik hier tegen normaal tarief kan sms'en. Aan whatsappen doen Amerikanen namelijk niet. Overigens heb ik voor jullie gewoon m'n Nederlandse nummer nog. Blijf dus vooral whatsappen; er is hier bijna overal WiFi.


Dinsdag stonden de eerste colleges al op het programma. Ik had er één: Political Campaign Communication, over campagnes van Amerikaanse presidentsverkiezingen. Leuke leraar, interessante stof, maar het werd al gelijk duidelijk dat het veel werk zou zijn.

Woensdag (voor mij nog net 'vandaag') had ik de eerste colleges van m'n andere drie vakken. American Foreign Policy Proces gaat over visies op het Amerikaanse buitenlandbeleid, en is erg interessant maar waarschijnlijk het vak met het meeste werk. Verder heb ik de vakken The Congress en Third Parties in American Politics. Bijna alle vakken heb ik met andere Groningse American Studies uitwisselingsstudenten, doordat we ons alle vier vooral op politiek richten.
Vandaag ben ik ook nog voor het eerste naar de mooie Universiteitsbibliotheek geweest, en ik heb voor het eerste Frozen Yoghurt gegeten. Wat je al niet meemaakt ;)

Inmiddels raak ik steeds meer gewend aan Charleston. Aan de Amerikanen, waar ik in een later bericht natuurlijk nog wel op terug kom, moet ik wel nog steeds wennen. Maar de stad en de campus zijn zo mooi, die zullen zeker niet voor heimwee gaan zorgen.


dinsdag 21 augustus 2012

Borne --> New York --> Charleston

Welkom op mijn blog! Ik zal proberen hier regelmatig een update te geven van mijn ervaringen in Charleston, South Carolina, waar ik een semester lang (tot half december) ga studeren.

Inmiddels ben ik al een aantal dagen in Charleston, maar ik zal dit eerste bericht gebruiken om kort te vertellen over de aanloop naar de uitwisseling en over de week in New York.

Het voorbereiden van de uitwisseling was een hoop werk. Het visum moest geregeld worden, verschillende documenten moesten naar Charleston worden gestuurd, vliegtickets moesten geboekt worden, enzovoorts. Er was veel hulp vanuit het American Studies department en van dr. Mack, onze contactpersoon in Charleston. Toch moest ik de meeste voorbereiding zelf doen, maar dat is natuurlijk alleen maar leerzaam. Bovendien scheelde het behoorlijk dat er drie medestudenten ook naar Charleston gaan; met hun kon ik veel bespreken.

Na een week van afscheid nemen was het vorige week maandag eindelijk zover. Samen met Lisa (die nu ook in Charleston studeert) en Emile (die nu in St. Louis is) stapten we op het vliegtuig naar New York, met een overstap in Dublin. Het afscheid van Mark en m'n moeder op Schiphol was moeilijk, maar tegelijkertijd nam de spanning en opwinding steeds meer toe. We gaan naar Amerika!

Na een lange vlucht kwamen we aan in New York. Ik ben er afgelopen december ook al samen met Mark geweest, en deze fantastische stad verbaasde me wederom. De drukte, de hoge gebouwen, de parken, de commercie: de "magie" van New York zoals Emile het omschreef. Op mijn Facebookpagina staat een heel aantal foto's van deze week.

Afgelopen zaterdag vloog ik samen met Lisa naar Charleston vanaf LaGuardia Airport, waar we afscheid moesten nemen van Emile, die naar St. Louis vloog. De vlucht naar Charleston begon met een verrassing: bij de vlucht naar Washington (waar me moesten overstappen) mochten we eerste klas reizen omdat onze eigen plaatsen al vergeven waren. In Washington raakte helaas onze ingecheckte bagage zoek, wat er schijnbaar regelmatig gebeurd. Het was even schrikken: in Amerika zonder bagage. Gelukkig kregen we onze koffers de volgende dag netjes bezorgd.

Er volgt deze week nog een bericht over mijn eerste dagen in Charleston, so keep checking!

Groeten uit de States,
Coen